سحر نزدیک شده...
ای پیشوای زنده! چه بسیار جمعه ها بر باد رفته و چه بسیار غروبها منتظر که شمرده ایم و تو نیامده ای.
اکنون من خسته و ناتوان ولی مشتاق و منتظر سر بر آسمان خدایت بلند کرده ام، زیبایی ماه را از بر می کنم، ستارگان پر نور را می شمارم، و در این اندیشه ام که چرا این جمعه نیز بدون تو گذشت.
چرا نتوانست میزبان گامهای پاک تو باشد. صد حیف که اینبار نیز گل های خسته از هجر تو پرپر شدند و تو را ندیدند.
بزرگا جمعی به تو مشتاق گوشه عزلت گرفته و چشم در چشم روشن ماه دوخته اند تا شاید عکس روی تو را در قرص درخشان ماه نظاره کنند. اینان صدایت می کنند. تورا می خواهند و تو رویای سپید آنانی.
ای از نظر ها غایب، شب هنگام است و دیدگان خسته ام خواب آلود آسمان سیاه و سرد است و ماه، حیران از طول شب، و در این سکوت مطلق ، تنها چیزی که دلم را آرام می کند زمزمه نام توست.
مولای من! بیا با آمدنت خانه دل ها را بار دیگر صفایی ده
بیا و زنجیر ظلم و جور خسم را از گردن روح پاره کن
بیا و بت های حرام دل را بشکن و به جایشان شاخه ای از گلهای بوستان اقدس الهی بنشان
این جمع مرید و منتظر، چشم به سپیدی تو دوخته است.
سحر نزدیک شده،
ای کاش هنگامه موعود الهی نیز نزدیک باشد
نظرات شما عزیزان:
آمار
وب سایت:
